170+ Rotterdammers
Rafaels verhaal (English below)
Met 81 jaar de oudste deelnemer van Faces of Rotterdam: Rafael! Hij kwam in ‘68 naar Rotterdam voor een tijdelijke klus. “Argentinië kocht een boot. Ik en mijn collega’s zouden die controleren en kijken in wat voor staat deze boot was; of deze kon varen of niet. Maar de boot was heel slecht. We moesten eerst wachten totdat Argentinië besloot wat te doen met de boot en uiteindelijk kregen we toch de opdracht om alles te vernieuwen. Dat gebeurde in Schiedam. Dat kostte ons een jaar.
In dat jaar ging hij regelmatig dansen in het zeemanshuis Stella Maris. Daar viel zijn oog op een Rotterdamse. “Ik vond haar heel mooi van veraf. Dus ik vroeg haar ten dans, maar de eerste keer wilde ze niet. Daarna wel. De week daarna ontmoetten we weer, en zo ging dat door.” Totdat hij weer terug naar Argentinië moest. “Ik kon niet blijven in Nederland vanwege mijn contract. Anders was ik wel gebleven.” Hij trouwde met zijn vrouw in Argentinië.
Trams en verjaardagen
Toen zijn vrouw later niet in het Zuid-Amerikaanse land wilde blijven, leek het logisch om naar Rotterdam te gaan: de stad van de haven. Toch was de haven niet het enige waar Rafael van onder de indruk was. “Vooral de tram vond ik heel mooi, dat kende ik niet van Argentinië.” En de Nederlandse verjaardagen verbaasden hem ook. “Daar zitten ze in een rondje en krijg je koffie en een gebakje,” lacht hij. “In Argentinië heb je altijd eten.”
Aanpassen
Ondanks deze verrassingen, probeerde hij zich aan te passen en weinig te denken aan teruggaan. “Want op een bepaald moment kom je niet meer terug, vooral niet als je kinderen krijgt. Dan kun je je niet aanpassen, maar dan krijg je problemen. Dus moet je je toch aanpassen, want je leeft in een andere wereld.” Volgens hem gebeurt dat in Rotterdam nu veel beter dan vroeger. “Vroeger was Nederland racistisch. Argentinië ook hoor. Die wilden ook geen donkere mensen. Maarja, nu zijn er zoveel mensen.. nu moet je het wel accepteren. Nu gaat het beter.”
Argentijn in hart en nieren
Toch blijft hij Argentijn in hart en nieren. “Zo heb ik een barbecue en maak ik daar heel vaak vlees op klaar. Want Argentijnen houden van vlees. En dansen, dat vind ik ook hartstikke leuk. Tango komt natuurlijk echt uit Buenos Aires.” Vandaag is Rafael nog samen met zijn vrouw. Ook danst hij nog steeds – met een Colombiaanse danseres in traditionele klederdracht.
Toch zou hij nooit meer terug willen. “Nee, als je iets moet regelen… pfoe! Mensen achter de balie willen je ook niet helpen. Die staan gewoon te praten. En als je er iets van zegt, krijg je het alleen maar moeilijker. Dan laten ze je nog langer wachten.”
Rafaels story
At 81, the oldest participant of Faces of Rotterdam: Rafael! He came to Rotterdam in ’68 for a temporary job. “Argentina bought a boat. Me and my colleagues would check it and see what kind of condition this boat was in; whether it could sail or not. But the boat was very bad. We first had to wait until Argentina decided what to do with the boat, and in the end we were ordered to renew everything. That happened in Schiedam. That took us a year.”
During that year he went dancing regularly at the Stella Maris sailors’ house. There his eye fell on a Rotterdam woman. “I thought she was very beautiful from afar. So I asked her to dance, but the first time she didn’t want to.After that, she did. The next week we met again, and so it went on.” Until he had to go back to Argentina. “I couldn’t stay in Holland because of my contract. Otherwise I would have stayed.” He married his wife in Argentina.
Streetcars and birthdays
Later, when his wife did not want to stay in the country in South America, it seemed logical to go to Rotterdam: the city of the port. Yet the port was not the only thing that impressed Rafael. “I especially liked the streetcar, which I didn’t know from Argentina,” he said. And the Dutch birthdays surprised him, too. “There they sit in a circle and you get coffee and a pastry,” he laughs. “In Argentina, you always have food.”
Adapting
Despite these surprises, he tried to adapt and think little about going back. “Because at some point you don’t come back, especially when you have children. Then you can’t adapt, but then you get into trouble.So you have to adapt anyway, because you live in a different world.” According to him, that happens much better in Rotterdam now than it used to. “The Netherlands used to be racist. Argentina too, you know. They didn’t want dark people either. But well, now there are so many people… now you have to accept it. Things are better now.”
Argentinean at heart
Still, he remains Argentinian at heart. “For example, I have a barbecue and I very often prepare meat on it. Because Argentines love meat. And dancing, I also like that very much. Tango, of course, really comes from Buenos Aires.” Today, Rafael is still with his wife. He also still dances – with a Colombian dancer in traditional costume.
Still, he would never want to go back to his country. “No, if you have to arrange something … pfoe! People behind the counter don’t want to help you either. They just stand around talking. And if you say something about it, you only get a harder time. Then they make you wait even longer.”
English 
Dutch