170+ Rotterdammers
Abigails verhaal (English below)
“Ik zo veel spullen voor mijn haar die ik in Limburg niet kon vinden dat ik dacht: hier moet ik zijn!” vertelt Abigail, bij sommige Rotterdammers bekend als wethouder Norville. Ze kwam rond ‘96 in Rotterdam vanuit Noord-Limburg, waar ze geboren is. “Omdat mijn vriendje hier studeerde. Naast de zaken met haarspullen vond ik ook de toko’s fantastisch. In Limburg wonen mensen van minder soorten nationaliteiten. Daar vind je meer mensen met een Indonesische en Molukse achtergrond, dus ook Indonesische en Molukse toko’s. Daar waren weinig mensen uit het Caribisch gebied dus ook weinig Caribische toko’s.” Ze ontdekte niet alleen een verschil in de winkels, maar ook in hoe andere mensen in Rotterdam haar zagen. “In Limburg was ik altijd de donkerste persoon maar in Rotterdam niet. Daar werd ik soms bevraagd naar mijn afkomst, ook door zwarte mensen. Sommigen vroegen me dan of ik zwart of wit was en zeiden dat ik moest kiezen. Dat had ik in Limburg nog niet meegemaakt. Toen besefte ik dat er niet één kleur is naast wit, maar daar ook verschillen in zijn. Dat vond ik wel ingewikkeld. En er waren discussies over soorten haar. Veel mensen van kleur groeien op met het idee dat kroeshaar slecht is. En mijn haar was vrij glad als je het bekijkt vanuit een zwart perspectief. Maar vanuit een wit perspectief heb ik weer veel krullen. Die verschillende manieren van kijken waren wel vreemd voor mij.” Toch voelde ze zich heel snel thuis in Rotterdam. ”Ik woonde in een studentenhuis, dan zit je met dezelfde mensen in dezelfde sfeer… Sowieso ging ik elke week naar Nighttown,” lacht ze.
Geen gelijke kansen
Abigail Norville is een dochter ontstaan uit liefde tussen haar moeder uit Noord-Limburg en haar vader uit Barbados. “Mijn vader ging rond zijn 18e of 19e dienen voor het Britse leger; Barbados was toen nog een Britse kolonie. Hij werd toen in Duitsland gestationeerd, vlakbij Roermond. Daar woonde mijn moeder en daar ging ze dan ook uit. Net als de soldaten. Zo, hebben ze elkaar dus leren kennen.” In die tijd was een gemist koppel niet zo vanzelfsprekend als nu. “Om als zwarte man verliefd te worden op een witte vrouw, in het witte Limburg, terwijl je geen goed inkomen hebt en nog geen goede papieren hebt, is niet heel makkelijk. Mijn vader is ook een intelligente man. Als je in een nieuw land komt, begin je vaak onderaan de ladder om jezelf omhoog te werken, ook als je meer kan. Dat doet wel iets met je eigenwaarde. Dat was ook niet makkelijk voor hem.”
Gelukkig zijn de tijden veranderd. “Nog steeds krijgt niet iedereen altijd dezelfde kansen. Maar ik wil wel hoopvol en positief blijven. Dus ik voed mijn kinderen bijvoorbeeld wel op met het idee dat ze er mogen zijn en iets bijdragen. Ik geef ze niet echt mee dat ze uit moeten kijken in de wereld. Ik probeer ze meer skills mee te geven om zichzelf staande te houden in deze moeilijke wereld.”
Rotterdammer, Baiana én Limburger
Haar achtergrond uit Barbados is wel degelijk terug te zien in Abigails leven. “Van huis uit heb ik meegekregen dat we onze mening mogen geven. Zo is de premier van Barbados ook uitgesproken. En natuurlijk de Caribische keuken; zo is er altijd kip in mijn keuken. En kleurrijke kleding, dat zie ik terug bij mijn tantes en bij mezelf, en een kleurrijk interieur.” Deze roots mixt ze met die in Limburg. “Zo serveer ik altijd Limburgse vlaai en spreek ik met mijn zoon het Limburgse dialect.” Uiteindelijk ontstaat zo een gemixte identiteit. “Die bestaat uit zoveel… ik voel me Rotterdammer en wereldburger en Nederland. Als ik op Barbados ben, voel ik me ook thuis, ik voel dat zij ‘mijn mensen’ zijn en het mijn plek is. Als ik in Limburg ben, voel ik hetzelfde en spreek ik hun dialect. Ik vind het heel waardevol dat ik me thuis kan voelen op verschillende plekken.”
Uit je bubbel
Ze zou nieuwkomers in Rotterdam dan ook adviseren om naast de taal ook andere mensen te leren kennen uit verschillende plekken. “Volg een studie of doe vrijwilligerswerk in de wijk waar je woont. Dus niet bij een vereniging die bezig is met je land van herkomst, want dan kom je in of blijf je in contact met mensen die je eigenlijk al kent.” Zo is ze zelf betrokken geweest bij de oprichting van de hockeyclub in Feijenoord. “Omdat de sport bekend staat als ‘elitesport’ en Feijenoord niet bekend staat als ‘elite-plek’. Zo kwam ik mensen tegen die naar hockeyles komen zonder ontbijt te hebben gehad. Vroeger kon ik nog wel eens denken dat dat stom was. Maar zo heb ik ontdekt dat niet iedereen hetzelfde leven heeft als jij. Ik leerde dat sommige mensen al worstelde om op tijd hun kind ergens te brengen met een volle maag. Dus nu weet ik dat deze mensen waarschijnlijk niet genoeg tijd of geld hadden om daarvoor te zorgen. Dus ik denk dat het nuttig is om te weten hoe anderen leven. Dus stap eens een keer uit je bubbel!”
Rotterdam als voorbeeld voor de wereld
Ook in Rotterdam ziet ze nog veel ‘bubbels’ in verschillende wijken. “Ja, ik zie nog wel gescheiden werelden. Maar is dat erg? Heel de wereld bestaat uit gescheiden werelden, namelijk landen. Volgens mij gaat het best oke en niet zo slecht als sommigen ons willen laten geloven. Vooral als ik kijk naar de nieuwe generatie; die leeft nog diverser dan ooit. Zo vroeg mijn zoon of ik een dag wilde vasten tijdens de Ramadan en nodigde een vriend hem weer uit voor het suikerfeest. En nu zie ik dagelijks in mijn werk alle mensen die het goede proberen te doen voor de stad. Zij kijken echt naar hoe we elkaar kunnen helpen. Dus ik vind Rotterdam het voorbeeld voor de rest van het land en hopelijk de wereld.”
Abigails story
“I saw so much stuff for my hair that I couldn’t find in Limburg that I thought: this is where I need to be!” says Abigail, known to some Rotterdammers as Alderman Norville. She came to Rotterdam around ’96 from northern Limburg, where she was born. “Because my boyfriend was studying here. Apart from the things with hair stuff, I also loved the food stores. People of fewer kinds of nationalities live in Limburg. There you find more people from Indonesian and Moluccan backgrounds, so also Indonesian and Moluccan stores. There were few people from the Caribbean so also few Caribbean stores.” She discovered a difference not only in the shops, but also in how other people in Rotterdam saw her. “In Limburg, I was always the darkest person but not in Rotterdam. Here, I was sometimes questioned about my origin, also by black people. Some then asked me whether I was black or white and said I had to choose. I hadn’t experienced that in Limburg. Then I realised that there is not just one colour apart from white, but that there are also differences. I found that quite complicated. And there were discussions about types of hair. Many people of colour grow up with the idea that frizzy hair is bad. And my hair was quite smooth if you look at it from a black perspective. But from a white perspective, I have a lot of curls again. Those different ways of looking at things were strange to me, though.”
Yet she very quickly felt at home in Rotterdam. “‘I lived in a student dorm, then you’re with the same people in the same atmosphere… Anyway, I went to Nighttown every week,” she laughs.
No equal opportunities
Abigail Norville is a daughter born out of love between her mother from northern Limburg and her father from Barbados. “My father went to serve for the British Army around the age of 18 or 19; Barbados was still a British colony then. He was then stationed in Germany, near Roermond. That’s where my mother lived and that’s where she went out. As did the soldiers. So, that’s how they got to know each other.” Back then, a missed couple was not as obvious as it is now. “For a black man to fall in love with a white woman, in white Limburg, when you don’t have a good income and don’t have good papers yet, is not very easy. My father is also an intelligent man. When you come to a new country, you often start at the bottom of the ladder to work yourself up, even if you can do more. That does do something to your self-esteem. That wasn’t easy for him either.”
Fortunately, times have changed. “Still not everyone gets the same opportunities all the time. But I do want to remain hopeful and positive. So for example, I do raise my children with the idea that they are allowed to be there and contribute something. I don’t really teach them to look out in the world. I try to give them more skills to sustain themselves in this difficult world.”
Rotterdammer, Baiana ánd Limburger
Her background from Barbados is very much her own. “From home, I was taught that we are allowed to express our opinions. Also, the prime minister of Barbados is outspoken. And of course Caribbean cuisine; there is always chicken in my kitchen, for instance. And colourful clothes, which I see in my aunts and myself, and a colourful interior.” She mixes these roots with those in Limburg. “For instance, I always serve Limburg flan and speak the Limburg dialect with my son.” Ultimately, this creates a mixed identity. “That consists of so much… I feel Rotterdammer and world citizen and Dutch. When I am in Barbados, I also feel at home, I feel they are “my people” and it is my place. When I am in Limburg, I feel the same and speak their dialect. I find it very valuable that I can feel at home in different places.”
Out of your bubble
She would therefore advise newcomers to Rotterdam to get to know other people from different places in addition to the language. “Follow a study or do volunteer work in the neighbourhood where you live. So don’t join an association that is involved with your country of origin, because then you will get in or stay in contact with people you actually already know.” For instance, she herself was involved in the founding of the hockey club in Feijenoord. “Because the sport is known as an ‘elite sport’ and Feijenoord is not known as an ‘elite place’. So I came across people coming to hockey lessons without having had breakfast. I used to be able to think that was stupid. But that’s how I discovered that not everyone has the same life as you. I learnt that some people already struggled to take their child somewhere on time with a full stomach. So now I know that these people probably didn’t have enough time or money to take care of that. So I think it’s useful to know how others live. So step out of your bubble for once!”
Rotterdam as an example for the world
In Rotterdam, too, she still sees many “bubbles” in different neighbourhoods. “Yes, I still see separate worlds. But is that bad? All the world consists of separate worlds, they’re called countries. I think things are pretty okay and not as bad as some would have us believe. Especially when I look at the new generation; they live more diverse lives than ever. For instance, my son asked if I wanted to fast for a day during Ramadan and a friend invited him back for the festive ending of the ramadan. And now daily in my work, I see all the people trying to do good for the city. They really look at how we can help each other. So I think Rotterdam is the example for the rest of the country and hopefully the world.”
Ga naar de verhalen achter... / go to the stories behind...
English 
Dutch