“Door de haven leek het logisch naar Rotterdam te gaan,” vertelt Rafael uit Argentinië. Hij kwam in ‘68 al naar Rotterdam voor een tijdelijke klus voor zijn werk. “Argentinië kocht een boot. Ik en mijn collega’s zouden die controleren en kijken in wat voor staat deze boot was; of deze kon varen of niet. Maar de boot was heel slecht. We moesten eerst wachten totdat Argentinië besloot wat te doen met de boot en uiteindelijk kregen we toch de opdracht om alles te vernieuwen.” Dat gebeurde in Schiedam en dat kostte een jaar.
In dat jaar ging hij regelmatig dansen in het zeemanshuis Stella Maris. Daar viel zijn oog op een Rotterdamse. “Ik vond haar heel mooi van veraf. Dus ik vroeg haar ten dans, maar de eerste keer wilde ze niet. Daarna wel. De week daarna ontmoetten we weer, en zo ging dat door.” Totdat hij weer terug naar Argentinië moest. “Ik kon niet blijven in Nederland vanwege mijn contract. Anders was ik wel gebleven.” Maar zijn huidige vrouw liet zich daar niet door tegenhouden. Ze kwam mee naar Argentinië waar ze trouwden.
Trams en verjaardagen
Zijn vrouw wilde toch niet in het Zuid-Amerikaanse blijven. Samen wilde ze dus naar Nederland en dan leek het logisch om naar Rotterdam te gaan: de stad van de haven en het water, dat was bekend voor Rafael. Toch was de haven niet het enige waar Rafael van onder de indruk was. “Vooral de tram vond ik heel mooi, dat kende ik niet van Argentinië.” En de Nederlandse verjaardagen verbaasden hem ook. “Daar zitten ze in een rondje en krijg je koffie en een gebakje,” lacht hij.
Aanpassen
Toch probeerde hij zich aan te passen en weinig te denken aan teruggaan. “Want op een bepaald moment kom je niet meer terug, vooral niet als je kinderen krijgt. Als je je dan niet aanpast, krijg je problemen. Dus moet het wel, want je leeft in een andere wereld.” Volgens hem gebeurt dat in Rotterdam nu veel beter dan vroeger. “Vroeger was Nederland racistisch. Argentinië ook hoor. Die wilden ook geen donkere mensen. Maar nu zijn er zoveel mensen.. nu moet je het wel accepteren. Nu gaat het beter.”
Argentijn in hart en nieren
Toch blijft hij Argentijn in hart en nieren. “Zo heb ik een barbecue en maak ik daar heel vaak vlees op klaar. Want Argentijnen houden van vlees. En dansen, dat vind ik ook hartstikke leuk. Tango komt natuurlijk echt uit Buenos Aires.” Vandaag is Rafael nog samen met zijn vrouw. Ook danst hij nog steeds – met een Colombiaanse danseres in traditionele klederdracht.
Toch zou hij nooit meer terug willen. “Nee, als je iets moet regelen… pfoe! Mensen achter de balie willen je ook niet helpen. Die staan gewoon te praten. En als je er iets van zegt, krijg je het alleen maar moeilijker. Dan laten ze je nog langer wachten.”