“Als ik nu een Dominicaans restaurant of een Dominicaanse artiest zie, denk ik niet direct meer dat ik daarheen moet. Vroeger wel,” zegt Jonathan. Op 20-jarige leeftijd bezocht hij zijn moeder, zusje en broertje in 1998 in Rotterdam. Hij zou hier eigenlijk blijven voor drie maanden, maar zijn moeder wilde niet dat hij terug zou gaan naar zijn vader in de Dominicaanse Republiek. “Dus toen ging ik met mijn moeder naar de vreemdelingenpolitie. En het ging eigenlijk heel makkelijk. De politie hielp ons en toen kon ik blijven.”
Het duurde heel lang voordat hij zich thuis voelde. “Het was echt een grote verandering. Ik was gewend aan een warm land. Ik kwam hier in oktober, toen was het heel koud. en de hele dag was het grijs. En het was zo stil. Terwijl in mijn land er altijd herrie was. En hier waren weinig mensen uit de Dominicaanse Republiek. Dus de eerste periode in Nederland was echt moeilijk voor mij. Ik werd een beetje depressief… ik zat alleen maar thuis. Ik kon niet wennen.”
Thuis voelen
Toch deed hij zijn best om zijn plekje te vinden. Dat begon met Nederlands leren. “Ik leerde het buiten op straat en uit boeken. Dat ging eigenlijk heel makkelijk. Ik heb het in twee jaar geleerd. Dus ik kon alles alleen zoals naar de huisarts en supermarkt.” Ook leerde hij mensen kennen uit de Dominicaanse republiek en ging daar gezellig mee uit. Hij ging vooral naar Dominicaanse restaurants en discotheken om zich een beetje thuis te voelen. En dat lukte aardig. “Ongeveer drie jaar later voelde ik me wel thuis.”
Toen kreeg hij ook officieel zijn verblijfsvergunning. Een dag later zocht hij direct werk. “Mijn eerste baan was als productiemedewerker. Ik moest vooral inpakken.” Op zijn werk werkten veel buitenlanders zoals Chinezen. En die spraken ook niet zo goed Nederlands. “En met mijn vrienden uit de Dominicaanse Republiek sprak ik veel Spaans. Dus toen ging mijn Nederlands achteruit.”
Niet als nationaliteit, maar als Rotterdammer
Na vijf jaar in Nederland voelde Jonathan zich eigenlijk beter in Nederland dan in zijn thuisland. “Ik had een tattoo en oorbel en ging zo op vakantie naar de Dominicaanse republiek. Iedereen dacht dat ik homo geworden was en aan de drugs was. Dat kwam door allemaal taboes in de Dominicaanse republiek; niets mocht en kon. Nu is het wel anders. Maar toen realiseerde ik me dat Nederland toen echt beter was. Nu voel ik me lekkerder hier dan in mijn eigen land. Nu mis ik zelfs de cultuur en het eten van daar niet meer.” Dat adviseert hij ook andere nieuwkomers. “Voel je thuis hier in Rotterdam. Dus zie jezelf niet als een andere nationaliteit, maar als Rotterdammer. Zo zijn we allemaal één.”
Mogelijkheden
Jonathan heeft zichzelf inmiddels behoorlijk omhoog gewerkt. “Rotterdam heeft veel mogelijkheden; profiteer daarvan!” Hij werd muzikant en reisde met de groep Ghetto Flow heel Europa door. “Zo zag ik vele landen en realiseerde ik me dat Nederland echt het beste land is!” Nu heeft hij zich opgewerkt tot personal trainer in diverse sportscholen. Ook heeft hij inmiddels een kind gekregen. “Dat verandert je leven. Ik moet er zijn voor mijn kind. Daarom blijf ik hier.”