“Mauritius is een van de mooiste eilanden van de wereld. Het is een paradijs, maar er is geen werk,” legt Sooroj uit. Hij is geboren en getogen op het toeristische eiland in het midden van de Indische Oceaan. “Ook heb ik daar gestudeerd. Maar ik kon geen werk vinden. Het is maar een klein eiland dus er zijn al snel genoeg leraren, ambtenaren enzovoort. Toen heb ik mijn geluk ergens anders gezocht.” Eerst ging Soorooj naar Londen. Daar studeerde hij opnieuw, haalde hij zijn rijbewijs en vond een baan,
Zijn zussen gooiden echter roet in het eten. Zij trouwden met Nederlanders en zijn moeder wilde dat hij zijn zussen gezelschap zou houden. Soorooj was immers al bekend met Europa. Dus dat deed hij.
Taal leren door fouten
Soorooj moest helemaal opnieuw beginnen. “Nederland was een vreemd land. Ik kende de taal en mensen niet. Maar ik vind dat als je naar een ander land komt, je moeite moet doen om hier in te passen. Daarom heb ik Nederlands geleerd. Maar dat was niet makkelijk, Nederlands is een moeilijke taal. Gelukkig ontdekte ik dat de taal wat Franse en Engelse woordjes heeft. Dat maakte het makkelijker.” Omdat Mauritius gekoloniseerd is door onder andere de Fransen en de Engelsen, spreekt Soorooj net als zijn mede-eilandbewoners deels Frans en Engels.
“Maar verder begon ik de taal echt te leren als een baby. Ik heb het geleerd door video’s, ondertiteling en woordenboeken.” Hij bleef oefenen, ook al maakte hij fouten. “Als je fouten maakt is dat goed, want dan leer je. Dus daar moet je niet bang voor zijn. Wees ook niet bang voor de reactie. Ook als mensen zeggen dat ze je niet begrijpen. Het is normaal dat je een accent hebt, ik heb ook een Frans accent.” Gelukkig kon hij ook oefenen met zijn zwager en zus. “Maarja, die laatsten moesten ook gewoon werken.”
Woningcrisis
Hij moest de eerste vier tot vijf jaar bij zijn zus wonen omdat hij moest wachten op een eigen huis. “De woningcrisis is echt een probleem. Gelukkig kon ik bij mijn zus wonen. Maar de kinderen groeien, zij hebben ook een kamer nodig. En die is zo lastig te vinden. Dan kan ik het echt niet aanzien dat ze hier in de Tweebosbuurt honderden huizen slopen…”
Niet alleen
Toch had zijn zus gelukkig tijd om, naast het leren van de taal, met hem de stad te verkennen. Hun eerste stop was de markt op het Afrikaanderplein. “Daar zag ik dat ik niet alleen was,” vertelt Soorooj. “Ik zag meer multiculturele mensen en iedereen praatte zijn eigen taal, zo hoorde ik ook Frans. Dat vond ik leuk, dat gaf mij een goed gevoel, alsof ik toestemming had dat ik hier kon blijven. Ik kreeg motivatie om verder de Nederlandse taal te leren en te leren over het leven in Nederland. Dat bracht hem ver.
Hard werken
Toen hij zijn verblijfsvergunning had gekregen en op Nederlandse les mocht, kon hij instromen bij niveau 2. Hij studeerde hard tot hij niveau 4 had gehaald en deed een toets om op het Albeda College te mogen beginnen. Daar studeerde hij voor administratief medewerker én beveiliger. In de laatste sector kon hij aan de slag, maar deeltijd. Daarnaast heeft hij altijd veel vrijwilligerswerk gedaan. Zo werkt hij bij SOL en onderhoudt hij de buurttuin van de gemeente. “Als je iets wilt bereiken, moet je je best doen. En dan word je altijd geholpen in deze stad. Rotterdam is er voor iedereen.”
Een van de twaalf
Nu hij zoveel bereikt heeft in de stad, wil hij ook niet meer weg. “Mauritius is nog steeds een paradijs. Het is nu nog moderner en mooier dan eerst. Dus ik ga er af en toen nog heen, zo bezocht ik mijn drie broers vorig jaar nog. Maar ik mag er niet meer wonen, vanwege een nieuwe wet tien jaar geleden. Maar dat is prima.” Soorooj is een van de 12 mensen uit Mauritius in Rotterdam. De meeste eilandbewoners gaan naar Frankrijk, zodat ze Frans kunnen praten. Maar Soorooj zit goed in de havenstad van Nederland. “Rotterdam zit inmiddels in mijn hart.”