Haar man kwam naar haar dorp in Mali om een ziekenhuis te bouwen, maar stapte uiteindelijk in het huwelijksbootje met Ada. “Hij was eerst verliefd op mij, haha,” lacht ze. Daarna viel zij ook voor hem. “Het was wel lastig. Want ik ben moslim, dus trouwen met een Nederlander is lastig. Mijn familie wilde graag dat ik met iemand uit Mali zou trouwen. Het was niet de bedoeling dat ik met een Nederlander zou trouwen maar ik was heel koppig.” Zo trouwde ze toch met Chris in 1988 en vertrok zes dagen later naar Nederland.
“Het was koud. Maar ik werd ontvangen door zijn familie als een koningin. Ik kreeg hele goede schoenen dus die hielden mij warm. Ze waren helemaal blij met de eerste donkere familie.”
Groeten
De eerste periode in Nederland dacht ze dat naast de familie van Chris, niemand haar in Nederland wilde. “Want ik groette donkere mensen in mijn taal; ik dacht dat ze uit mijn land kwamen. ‘Goedemorgen, goedemiddag…’ maar niemand antwoordde! Ik begreep het niet. Nu pas snap ik dat ze helemaal niet uit mijn land komen en mijn taal niet begrepen. Ze kwamen uit Suriname of de Antillen.”
Lief
Toen ze dat eenmaal snapte, wende ze heel snel in Nederland. Het hielp dat haar man haar voorstelde aan veel mensen. “Want hij helpt iedereen, met het repareren van wasmachines, tv’s… Hij is echt lief. Dus zo kent hij veel mensen en heb ik ook veel mensen leren kennen. En ik ben open en praat met iedereen.” Iedereen betekent in Rotterdam vele culturen en achtergronden. Dat vindt Ada prachtig. “Ik kan met iedereen omgaan en met alle culturen mee.”
Naast mensen leren kennen, moest ze ook het leven in Nederland leren kennen. “Ik mocht alles doen van Chris. Dus ik ging naar buiten, naar de supermarkt. Toen wist ik niet eens hoeveel gulden iets was, ik snapte er niets van. Dus ik gaf gewoon geld en dan gaven mensen me terug wat ze me schuldig waren. Alle mensen toen waren heel lief.”
Nederlandse zonder school
Ze bleven vier maanden bij zijn (schoon)familie. Ada hoefde niet meteen Nederlands te leren, omdat haar man redelijk de taal van Mali kon praten. “Leren is lastig, ik heb geen school gedaan in Mali.” Haar man kreeg werk in Niger. Daar bleven ze vervolgens vier jaar. En daar heeft Ada Nederlands en Frans geleerd. Maar aan Nederlands had ze niet veel, want al snel verhuisden ze weer naar het buitenland. Ze bleven een jaar en gingen toen naar Guinee-Bissau. Daar kreeg ze ook Nederlandse les. Ze kwamen terug omdat de oorlog uitbrak en bleven toen wel in Rotterdam. Nu praat ze zelfs Nederlands met haar kinderen.
De taal leren is dan ook een van haar adviezen naar andere nieuwkomers. “Dan kun je overal gaan en alles doen.”