“Ik zag vooral grote gebouwen en letterlijk schitterende dingen,” herinnert Ivanna zich van toen ze aankwam op Rotterdam Centraal. “Ik kwam hier vanwege de invasie in Oekraïne. Het was heel bang dus ik besloot te vluchten.”
Ze reisde van Kyiv naar Amersfoort. “Een van mijn vriendinnen woont daar met haar vriend. Zij bood hulp aan op sociale media.” De reis naar haar vriendin duurde twee dagen. “Ik pakte de trein naar de grens met Slowakije. Daar waren veel grote vluchtelingenkampen, maar alles zat vol. Dus ik moest verder. Daar ontmoette ik een man op reis naar Utrecht. Mensen waarschuwden mij voor criminelen en misbruik. Zo kunnen mensen je paspoort afnemen en je gebruiken voor prostitutie. Daarom besloot ik met deze man verder te reizen.” Via Wenen en Hannover kwam ze aan bij haar vriendin in een studentenhuis. “Ik dacht dat het voor korte tijd zou zijn, maar ik ben hier nu al twee jaar en het is nog steeds niet over.”
Reddende engelen
Snel voelde ze dat ze weg moest. Ze stuurde een andere vriendin een berichtje en zij verbond haar met een gastgezin in Rotterdam. Daar verbleef ze zes maanden. “Zij veranderde mijn leven: hoe ze me hielpen.. wat ze voor mij deden.. die mensen waren waren mijn reddende engelen. Ik ben ze nog steeds zo dankbaar.” Uiteindelijk wilde Ivanna wel een eigen huis. “Ik heb altijd op mezelf gewoond.” Maar het was lastig om een huis te vinden omdat haar contract maar voor zes maanden was. “Maar toen ik een mooi huis had gevonden, belde mijn gastgezin de makelaar. En toen was het geregeld,” zegt ze blij.
Druk
Ze houdt van Rotterdam. “Deze stad is wel kleiner dan Kyiv maar het is nog steeds lekker druk en daar houd ik wel van. Het is fijn dat het niet zo druk is als Amsterdam.” In Rotterdam beweegt ze zich voornamelijk met het OV want ze kan nog niet fietsen. “Mijn gastgezin vertelde me dat het belangrijk is om te leren fietsen dus ik nam lessen. Maar ik viel echt vaak en had blauwe plekken. Dus nu ben ik een beetje bang, vooral met al die fietsen en bromfietsen op de weg.”
Vrienden
Nieuwe vrienden maken gaat haar beter af. “Het is wel is lastig maar er zijn ook veel mogelijkheden. Je kunt bijvoorbeeld vrijwilligerswerk doen om mensen te ontmoeten.” Zo werkte ze vrijwillig bij het Architecture Film Festival Rotterdam en het MOMO festival.” Zo kan ze ook oefenen met de taal. “Ik spreek een beetje Nederland maar ik heb meer oefening nodig. Nu volg ik daar weer les voor, maar met alleen Oekrainers. Dat is niet handig want dan praat je Oekaïens buiten de les. Bij mijn vorige cursus had ik les met verschillende nationaliteiten. Dan spreek je sneller Nederlands met elkaar.”
Terug
Intussen hoopt ze nog steeds dat de oorlog eindigt. Dan heeft ze hopelijk ook nog een plek om naar terug te gaan. “Nu heb ik mijn huis nog, maar een bombardement heeft de ruiten vernietigd. Godzijdank was er in die tijd niemand aanwezig in het huis.”