170+ Rotterdammers
Tyrons verhaal (English below)
“Ik verbaas me dat bijna niemand in Nederland Guyana kent. In Guyana hebben wij wel twintig plaatsen met Nederlandse namen,” zegt Tyron. De meesten denken dan ook dat hij Surinamer is. Maar Guyana (de voormalige Britse kolonie, dus niet Frans-Guyana) is het buurland van Suriname. Hij kwam in Rotterdam terecht door zijn zoektocht naar zijn moeder. “Ik heb haar maar twee keer in mijn leven gezien toen ik drie of vier jaar oud was. Toen ik ouder werd, hoorde ik dat ze in Nederland zou wonen.” Hij kreeg van iemand een adres van een verpleeghuis en besloot haar in 2001 op te zoeken. “Maar toen ik daar aankwam, zei het personeel dat ze geboorteaktes kenden van mijn broers, maar niet van mij. Dus ik liet mijn geboorteakte zien en mocht toen eindelijk naar mijn moeder. Maar zij zei ook dat ze me niet kende, tot ik ook aan haar mijn geboorteakte liet zien. Toen begon ze te huilen.”
Terug
Op straat, naast het verpleeghuis, kwam hij een Surinaamse man tegen. “Ik ken een beetje Surinaams dus ik praatte met hem en vroeg of hij een hotel kende. Hij vroeg of ik geld had en dat had ik niet, dus hij bood aan om bij hem te slapen.” Zo gezegd, zo gedaan. Tyron is een bokser dus ging ook in Rotterdam naar een boksschool. Daar maakte hij wat vrienden. Toch wilde hij terug. “Ik had heimwee. Ik vond het koud in Nederland, al was het in april.” Hij wilde het vliegtuig naar Guyana pakken, maar miste zijn vlucht. “Toen moest ik blijven want ik had geen geld voor een terugvlucht.”
Haren knippen voor een vliegticket
Om wat geld te verdienen, zochten hij en zijn vriend naar mogelijkheden. “Ik had in Guyana wel bij de TV en als zakenman gewerkt ik sprak alleen Engels en Frans, dus dat kon ik niet in Nederland doen. Ik vertelde mijn vriend dat ik haren knipte als hobby. Toen heeft hij mij voorgesteld bij een kapster waarbij ik ging knippen.” Dat ging behoorlijk goed. “Gelukkig zijn er veel zwarte mensen in Rotterdam. Want zij willen ook het liefst geknipt worden door een zwarte kapper.
Thuis voelen in Rotterdam
Terwijl hij spaarde voor een vliegticket, wilde hij zich wel al thuis voelen in Rotterdam. “Dus ging ik op salsa dansen. Ik heb in Guyana nooit salsa gedanst of gezien, al denken alle Nederlanders dat iedereen uit Latijns-Amerika salsa danst. Bij salsales heb ik heel veel mensen leren kennen en mijn netwerk opgebouwd. Dat adviseer ik ook anderen. Of, als je geen salsa wilt dansen, je aansluiten bij een sportschool, -vereniging of naar een buurthuis. Maar een dansplek is echt een van de beste want daar heb je direct contact en heb je kans om te praten.”
Blijven voor de liefde
Zo leerde hij zijn Nederlandse vriendin kennen. “Toen wilde ik wel blijven. Ik vroeg een visum voor tijdelijk verblijf. Daarvoor moest ik Nederlands leren en dan mocht ik na drie jaar een Nederlands paspoort vragen. Dat heb ik gedaan en zo werd ik binnen vier jaar Nederlander.” Hij vond een baan bij het COA en kan het land inmiddels wel waarderen. “Iedereen doet hier zelfstandig z’n eigen ding en zorgt voor zichzelf. In onze cultuur vragen mensen erg makkelijk hulp, bijvoorbeeld voor geld. In Nederland gebeurt dat minder; hier wachten mensen tot ze geld hebben en kopen het dan.”
Lekker eten
Rotterdam is volgens hem wel de beste stad. “Ik vind het leuk om verschillende mensen en culturen te zien. En ik vind het handig dat ik hier zo Surinaams en Afrikaans eten kan halen. Want ik kan niet wennen aan het Nederlandse eten. Je groeit toch op met een bepaald soort eten. Ik ben opgegroeid met eten uit Guyana, dat is bijna hetzelfde als Surinaams eten.”
Terug naar Guyana
Toch wil Tyron nog steeds terug naar Guyana. “Het is niet altijd prettig om ineens in een ander land te wonen. Volgens mij went niemand die migreert boven de dertig écht aan een nieuw land.” Hij schaart zich daar zelf dus ook onder. Toch blijft hij nu nog even. “Ik heb inmiddels twee jonge kinderen hier. Zij hebben papa nodig. Dat is de enige reden dat ik blijf. Anders was ik allang weg geweest. Als zij groter zijn, kan ik terug.”
Tyrons story
“I am surprised that hardly anyone in the Netherlands knows Guyana. In Guyana, we have as many as 20 places with Dutch names,” says Tyron. Consequently, most people think he is Surinamese. But Guyana (the former British colony, not French Guiana) is Suriname’s neighbour. He ended up in Rotterdam through his search for his mother. “I saw her only twice in my life when I was three or four years old. When I got older, I heard she would live in the Netherlands.” He got an address of a nursing home from someone and decided to look for her in 2001. “But when I got there, the staff said they knew birth certificates of my brothers, but not mine. So I showed my birth certificate and was then finally allowed to see my mother. But she also said she didn’t know me, until I showed her my birth certificate too. Then she started crying.”
Back
On the street, next to the nursing home, he met a Surinamese man. “I know a bit of Surinamese so I talked to him and asked if he knew a hotel. He asked if I had money and I didn’t, so he offered to sleep at his place.” No sooner said than done. Tyron is a boxer so also went to a boxing school in Rotterdam. There he made some friends. Still, he wanted to go back. “I was homesick. I found it cold in the Netherlands, even though it was April.” He wanted to catch the plane to Guyana, but missed his flight. “Then I had to stay because I had no money for a return flight.”
Cutting hair for a plane ticket
To earn some money, he and his friend looked for opportunities. “I had worked in Guyana though in TV and as a businessman I only spoke English and French, so I couldn’t do that in the Netherlands. I told my friend that I cut hair as a hobby. Then he introduced me to a hairdresser where I was going to cut hair.” That went pretty well. “Fortunately, there are a lot of black people in Rotterdam. Because they also prefer to be cut by a black hairdresser.”
Feeling at home in Rotterdam
While saving for a plane ticket, he did want to feel at home in Rotterdam already. “So I started dancing salsa. I had never danced or seen salsa in Guyana, although all Dutch people think that everyone from Latin America dances salsa. At salsa classes, I met a lot of people and built my network. I advise others to do the same. Or, if you don’t want to dance salsa, join a gym, club or go to a community centre. But a dance place is really one of the best because there you have direct contact and a chance to talk.”
Staying for love
That’s how he met his Dutch girlfriend. “Then I did want to stay. I asked for a temporary stay visa. For that I had to learn Dutch and then after three years I was allowed to ask for a Dutch passport. I did that and that’s how I became a Dutch citizen within four years.” He found a job with COA and can now appreciate the country. “Everyone here does their own thing independently and takes care of themselves. In our culture, people ask for help very easily, for example for money. In the Netherlands that happens less; here people wait until they have money and then buy it.”
Tasty food
Rotterdam is the best city, according to him, though. “I like seeing different people and cultures. And I find it convenient that I can get Surinamese and African food here like this. Because I can’t get used to Dutch food. You grow up with a certain kind of food anyway. I grew up with food from Guyana, which is almost the same as Surinamese food.”
Back to Guyana
Yet Tyron still wants to go back to Guyana. “It is not always pleasant to suddenly live in another country. In my opinion, no one who migrates over the age of 30 really gets used to a new country.” So he includes himself among them. Still, he is staying for now. “I now have two young children here. They need daddy. That’s the only reason I’m staying. Otherwise, I would have been long gone. When they are bigger, I can go back.”
Ga naar de verhalen achter... / go to the stories behind...
English 
Dutch