“Je moet je wel aanpassen, dingen uit je thuisland achterlaten, en vooruit,” zegt Antonio. Hij kwam naar Nederland omdat zijn ouders hier al waren. In 1960 trok de haven van Rotterdam zijn vader aan vanuit Kaapverdië om te werken in de zeevaart. Zo werden veel Kaapverdianen naar Rotterdam gehaald. Later bood de overheid zelfs aan om hun familie mee te nemen naar Nederland. En dat is ook wat de vader van Antonio deed.

Eerst werd de kleine Antonio in Kaapverdië grootgebracht door zijn oma en moeder, totdat zijn moeder acht jaar later naar Portugal moest voor een behandeling voor zijn zieke zusje. Hierna wilden zijn moeder en zusje zich bij hun vader voegen. Antonio bleef nog een paar jaar bij zijn oma totdat hij zich op 14-jarige leeftijd ook bij zijn gezin in Nederland mocht voegen. “Toen ik hier in Rotterdam kwam, was ik heel blij om weer bij mijn ouders te zijn. We maakten veel vrienden, hadden een goede tijd. Toen leefde iedereen voor elkaar, iedereen ging goed met elkaar om. Nu is dat iets minder geworden.”

Muziek
Hij woonde eerst in Delfshaven, later in Spangen. Maar hij wende heel snel en adopteerde snel Nederlandse tradities. Toch blijft hij Kaapverdiaan in zijn bloed en dat haal je er niet uit.  “Muziek zit in het bloed van alle Kaapverdianen. En de helft van ons woont buiten Kaapverdië dus we nemen dit mee over de hele wereld,” lacht hij. Zelf speelt hij Kaapverdiaanse trommel, daarmee heeft hij zelfs opgetreden. Ook speelt hij als hobby gitaar. 

Mijn land
Ook gaat Antonio regelmatig terug naar Kaapverdië. “Want wij hebben daar familieleden. Wij vergeten ons land niet.” Toch zal hij nooit teruggaan naar zijn vaderland. “Want ik ben hier opgegroeid, heb hier mijn vrouw leren kennen en heb hier vier zoons. Mijn vader is niet weggegaan voor ons en ik ga niet weg voor mijn kinderen. Dit is mijn land.”