“Ik voel me hier niet anders dan anderen. Dat is bijzonder,” zegt Cherub uit Bhutan. En zij kan het weten, want ze heeft in veel verschillende continenten gewoond. Op haar achtste werd ze geadopteerd door een Nederlands gezin die in Bhutan woonde. “Toen sprak ik de taal van Bhutan nog, maar al snel leerde ik Engels,” vertelt ze. Haar ouders verhuisden snel naar Laos en daarna naar Nederland. “Ik sprak de Nederlandse taal nog niet en mijn ouders vonden het belangrijk vonden dat ik die leerde.”
Zo kwam Cherub op tienjarige leeftijd in Oegstgeest terecht, een klein dorp bij Leiden. Het was een grote overgang. “Ik leek totaal niet op de mensen daar. Samen met mijn geadopteerde zus uit Ecuador en mijn beste vriendin waren wij de enigen op school met een andere achtergrond.”
Na vijf jaar in Nederland verhuisde het gezin opnieuw, dit keer naar Indonesië. “Ik had net goed Nederlands geleerd, en toen begon het weer opnieuw.” Daarna woonde ze nog anderhalf jaar in Nepal, waar ze haar middelbare school afmaakte.
Rust in Rotterdam
“Pas op mijn twintigste kwam ik weer terug naar Nederland, voor mijn studie,” vertelt Cherub. Ze koos bewust voor Rotterdam. “Deze stad is zo rijk aan culturen. Hier voel ik me voor het eerst écht thuis. In Rotterdam hoef je niet verbonden te zijn aan één identiteit of nationaliteit. Dat geeft rust. Voor nu zit ik hier goed.” Ze vergelijkt Rotterdam met andere steden zoals Den Haag. “Daar heb ik ook gewoond, maar Rotterdam voelt meer verbonden. Minder verdeeld.” Ze waardeert ook de Rotterdamse mentaliteit. “De directheid vind ik fijn. Het maakt communicatie duidelijker. Dat heb ik echt overgenomen.”
Ze sprak gelukkig de taal, dat hielp. Maar dat was niet voldoende voor een makkelijke overgang naar Nederland. “Ik had echt moeite om mijn plek te vinden.” Toch lukte dat, door de stad met open armen te ontvangen. “Je moet soms uit je comfortzone stappen, maar als je dat durft, geeft Rotterdam je heel veel moois.” Dat is ook wat ze anderen adviseert. “Je krijgt er veel voor terug. Als je jezelf openstelt, een glimlach geeft in de metro, dan merk je hoeveel warmte de stad eigenlijk heeft.”
Uiteindelijk rondde Cherub de studie International Public Management af. “Die studie bracht me zelfs drie maanden naar Costa Rica,” zegt ze met een glimlach. “Ik heb altijd al een droom gehad om in het buitenland te werken, dat komt door mijn jeugd.”
Verschillen tussen wijken en mensen
Nu werkt Cherub voor een organisatie die mensen met verschillende achtergronden verbindt. “Daardoor leer ik veel over de stad en de mensen die er wonen. Je ziet de mogelijkheden, maar ook de uitdagingen.” Een van die uitdagingen is volgens haar het verschil in inkomens bij mensen. “Er is een groot verschil tussen wijken en gemeenschappen. Ik zie dat van dichtbij, omdat ik in het veld werk. Mensen worstelen, soms financieel, soms mentaal.”
Compassie en een zus uit Bhutan
Hoewel Cherub de taal van Bhutan niet meer spreekt, voelt ze nog steeds verbonden met haar geboortegrond. “Ik heb veel compassie voor anderen. Dat is iets wat past bij de filosofie van Bhutan en het boeddhisme.”
Een paar jaar geleden vond Cherub na 18 jaar haar biologische zus terug. “We ontmoetten elkaar in Japan. Dat was ontzettend emotioneel.” Inmiddels woont haar zus in Duitsland en hebben ze af en toe contact. “Hopelijk zien we elkaar volgend jaar weer.”
Dat zou dan ook vanuit Rotterdam zijn. “Ik zie Rotterdam als mijn stabiele basis. Een plek waar ik altijd naar terugkeer. Maar ik ben ook nieuwsgierig naar de wereld. Ik wil zeker nog andere plekken ontdekken. Maar Rotterdam voelt als thuiskomen.”