“Sommige mensen migreren voor de lol maar de meeste mensen doen het omdat ze hulp nodig hebben; wij hebben de verantwoordelijkheid om die hulp te geven,” zegt Xueli. Ze is geboren in China, maar werd al snel te vondeling gelegd. “Ik weet niet exact waarom maar toen had China de één kind-politiek en het kan te maken hebben met mijn albanisme.” Deze aandoening, waarbij haar huid en haren weinig kleurpigment hebben, was voor een Nederlands stel geen probleem. Deze adopteerde Xueli nadat ze 2,5 jaar in een weeshuis had gewoond. “Dat heeft me een tweede kans gegeven in het leven.”
Gelukkig heeft ze amper te maken gehad met discriminatie, maar ze vindt de manier waarop mensen haar naar haar afkomst vragen moeilijk. “Als ze vragen waar ik vandaan kom en ik zeg Nederland, dan vragen ze ‘waar kom je echt vandaan?’. Dan denk ik: als je toch al weet wat je wil horen, kun je het zelf invullen.”
Internationaler
Ze woonde in Voorburg, een stad naast Den Haag, maar verhuisde vanwege haar slechtziend en -horendheid naar een speciale school in Rotterdam. Terwijl ze ouder werd in Rotterdam, viel haar op dat de stad drukker is dan Voorburg. “Er wonen meer mensen meer verschillende culturen. Ik word hier in het Engels aangesproken, daar niet. Rotterdam is ook internationaler georiënteerd. Dat vind ik mooi, ik vind het belangrijk dat we laten zien dat iedereen divers is en dat iedereen erbij hoort.”
Nederlands en Chinees
Ze ziet zichzelf als Nederlands én Chinees. “Mijn DNA is volledig Chinees maar ik voel me Nederlands. Ik omarm alle twee de culturen. Ik doe mijn schoenen uit in huis en ben wat afstandelijker dan Nederlanders want ik vind afstand houden tot mensen respect tonen; dat is Chinees. Net als dat ik eigenlijk geen cadeautjes wil uitpakken voor degene die het gegeven heeft. Ik leg het liever opzij, dat ik het later uit kan pakken zonder sociale druk om het leuk te vinden. Ik vertrouw er gewoon op dat mensen die mij een cadeau geven, hun best hebben gedaan.” Naast deze gebruiken en voorkeuren uit China, heeft ze ook zeker de Nederlandse cultuur overgenomen. “Als je ergens woont, moet je wel de taal en gebruiken leren. En het eten, zo heb ik nu een enorme voorliefde voor kaas,” lacht ze. “En ik heb de directheid uit Nederland overgenomen.” Maar het liefst denkt ze niet te veel in landen en grenzen. “Dat komt als een boemerang weer terug.” Ze probeert alle culturen en landen samen te brengen door met verschillende mensen samen te eten. “Met dumpling én frietjes; dan word ik al blij,” lacht ze.
Naast de diversiteit omarmt ze ook de ‘hands-on-cultuur’ van de stad. “Ik hou van ‘niet lullen maar poetsen’. Ik geloof niet in veel praten, ik hou wel van je plannen omzetten in actie.” Dat doet ze dan ook.
Jongerenambassadeur en eigen stichting
Ze is jongerenambassadeur is geworden bij UNESCO tegen racisme en discriminatie. “Dat betekent dat ik bij masterclasses mag zijn en daarbij mag helpen en mijn eigen projecten mag opzetten.” Naast haar werk voor UNESCO, heeft ze ook een eigen stichting opgezet. “Bij de Open Eye Foundation wil ik bewustzijn ontwikkelen over albanisme en écht iets veranderen.” Het kost haar tijd, maar zelf vindt ze het heel normaal om zich zo in te zetten voor de samenleving. “Het gaat niet om de titel of geprezen worden maar om er voor mensen te zijn. Of heb nu bloed doneren is of dit, iedereen kan wat doen.”