Onze havenstad verwelkomde de zeeman Bob vijftig jaar geleden geheel gepast per boot. “Toen ik 24 jaar was, vaarde ik al weg uit de Filipijnen. Na zeven jaar had ik een stop in Rotterdam.” Daar vond hij zijn liefde. Niet alleen zijn vrouw (uit Nijmegen), maar ook de haven. Daar is hij dan ook 25 jaar blijven werken. “Als ik geen werk had kunnen vinden, was ik misschien wel terug naar de Filipijnen gegaan. Maar dat lukte altijd.” Hij bleef, trouwde met een Nederlandse vrouw en kreeg twee kinderen.
Drugsverslaafden
In de tijd van Perron Nul — een bekende ontmoetingsplek en hulpinitiatief voor drugsverslaafden bij Rotterdam Centraal Station — “Toen waren er veel drugsverslaagden rondom Rotterdam Centraal. Dat zorgde in mijn woonwijk voor overlast. Daarom dacht ik er wel aan om weg te gaan. Ik vond het niet goed voor mijn kinderen om daar op te groeien. Maar toch zijn we gebleven.” Hij woont nu nog in de Provenierswijk.
Nederlands leren
“Ik heb mijn draai nu wel gevonden. Mijn kinderen ook.” Daarvoor moest hij wel Nederlands leren. “Daar heb ik een cursus voor gedaan en mijn vrouw hielp mij daar natuurlijk mee.” Hij zou andere nieuwkomers ook adviseren om goed de taal te leren en de cultuur te adopteren.
De Filipijnen
Hij is wel verschillende keren terug gegaan naar de Filipijnen met zijn vrouw en kinderen. “Vorig jaar ging ik nog samen met mijn zoon naar de plaats waar ik geboren ben. Dat was leuk, ik herkende alle plekken. Maar mijn nichtjes en neefjes helaas niet.” Maar voor toeristen zou hij het land zeker aanraden. “Iedereen praat makkelijk Engels, al hebben we een ander accent dan de Amerikanen. Dus dat is ideaal voor de toeristen.”