“Ik ben niet gevlucht, ik kwam voor de liefde,” vertelt Aida. Ze is geboren in Conakry, de hoofdstad van Guinee. En die liefde ontmoette ze in Brussel, waar ze studeerde en in het weekend werkte in een snackbar. Op een dag kwam daar een man uit Nederland eten. Ze raakten aan de praat, leerden elkaar beter kennen, en uiteindelijk werd het serieus. “Hij stond op het punt met een vrouw te trouwen uit Gambia, maar werd verliefd op mij en wilde met mij trouwen.” Zo gezegd, zo gedaan en Alida verhuisde in 1984 naar Nederland.
“Voor mij was het begin echt moeilijk,” vertelt ze. “In Guinea had ik het ook goed. Het was gezellig, ik ging naar school…” Hier kende ze niemand, miste haar vrienden en familie uit België en de taal was lastig. In het begin probeerde Alida wel Nederlands te leren, maar door haar zwangerschap en ziekte stopte ze met de lessen. Lange tijd bleef ze thuis als huisvrouw. Gelukkig had ze een Nederlandse buurvrouw die haar hielp met praktische zaken. “Ze hielp mij bijvoorbeeld met afspraken in het ziekenhuis, de opvoeding van mijn kinderen en het leren kennen van de Nederlandse cultuur. We communiceerden in gebarentaal.” Zo begon ze langzaam te wennen aan haar nieuwe leven in Nederland.
Van geen Nederlands tot meerdere diploma’s en banen
Vijftien jaar later wilde ze iets voor zichzelf beginnen, bijvoorbeeld een restaurant. “Ik ging naar het arbeidsbureau en zei dat ik van koken houd, maar daar werd ik verteld dat mijn Nederlands niet goed genoeg was.” Ze ging weer Nederlandse lessen volgen, deed een computercursus en haalde haar diploma’s voor de horeca. In 2001 ging ze zelfs aan de slag als tolk in haar moedertaal voor VluchtelingenWerk. Ze werkte voor verschillende organisaties, zoals ziekenhuizen en de IND. Ook al is ze nu met pensioen, soms werkt ze nog als tolk.
Afspraken nakomen
Inmiddels voelt Aida zich helemaal thuis in de Nederlandse cultuur. Ze is altijd op tijd en vindt het belangrijk dat afspraken worden nagekomen. Dat is soms lastig met vrienden die daar anders over denken. Maar ze blijft duidelijk: “Als je zegt vijf uur, dan ben ik er om vijf uur.”
Liefde voor koken en dansen
Maar ook blijft ze nog trouw aan haar cultuur in Guinea. Zo houdt ze nog steeds van koken en dansen, erg belangrijk in haar land. Ze maakt vaak Guinese gerechten voor anderen en geniet ervan als mensen haar eten lekker vinden. Dansen maakt haar vrolijk en geeft haar energie. “Als ik moet kiezen tussen bioscoop en dansen, dan kies ik voor dansen!”