“Ik verbaas me dat bijna niemand in Nederland Guyana kent. In Guyana hebben wij wel twintig plaatsen met Nederlandse namen,” zegt Tyron. De meesten denken dan ook dat hij Surinamer is. Maar Guyana (de voormalige Britse kolonie, dus niet Frans-Guyana) is het buurland van Suriname. Hij kwam in Rotterdam terecht door zijn zoektocht naar zijn moeder. “Ik heb haar maar twee keer in mijn leven gezien toen ik drie of vier jaar oud was. Toen ik ouder werd, hoorde ik dat ze in Nederland zou wonen.” Hij kreeg van iemand een adres van een verpleeghuis en besloot haar in 2001 op te zoeken. “Maar toen ik daar aankwam, zei het personeel dat ze geboorteaktes kenden van mijn broers, maar niet van mij. Dus ik liet mijn geboorteakte zien en mocht toen eindelijk naar mijn moeder. Maar zij zei ook dat ze me niet kende, tot ik ook aan haar mijn geboorteakte liet zien. Toen begon ze te huilen.”
Terug
Op straat, naast het verpleeghuis, kwam hij een Surinaamse man tegen. “Ik ken een beetje Surinaams dus ik praatte met hem en vroeg of hij een hotel kende. Hij vroeg of ik geld had en dat had ik niet, dus hij bood aan om bij hem te slapen.” Zo gezegd, zo gedaan. Tyron is een bokser dus ging ook in Rotterdam naar een boksschool. Daar maakte hij wat vrienden. Toch wilde hij terug. “Ik had heimwee. Ik vond het koud in Nederland, al was het in april.” Hij wilde het vliegtuig naar Guyana pakken, maar miste zijn vlucht. “Toen moest ik blijven want ik had geen geld voor een terugvlucht.”
Haren knippen voor een vliegticket
Om wat geld te verdienen, zochten hij en zijn vriend naar mogelijkheden. “Ik had in Guyana wel bij de TV en als zakenman gewerkt ik sprak alleen Engels en Frans, dus dat kon ik niet in Nederland doen. Ik vertelde mijn vriend dat ik haren knipte als hobby. Toen heeft hij mij voorgesteld bij een kapster waarbij ik ging knippen.” Dat ging behoorlijk goed. “Gelukkig zijn er veel zwarte mensen in Rotterdam. Want zij willen ook het liefst geknipt worden door een zwarte kapper.
Thuis voelen in Rotterdam
Terwijl hij spaarde voor een vliegticket, wilde hij zich wel al thuis voelen in Rotterdam. “Dus ging ik op salsa dansen. Ik heb in Guyana nooit salsa gedanst of gezien, al denken alle Nederlanders dat iedereen uit Latijns-Amerika salsa danst. Bij salsales heb ik heel veel mensen leren kennen en mijn netwerk opgebouwd. Dat adviseer ik ook anderen. Of, als je geen salsa wilt dansen, je aansluiten bij een sportschool, -vereniging of naar een buurthuis. Maar een dansplek is echt een van de beste want daar heb je direct contact en heb je kans om te praten.”
Blijven voor de liefde
Zo leerde hij zijn Nederlandse vriendin kennen. “Toen wilde ik wel blijven. Ik vroeg een visum voor tijdelijk verblijf. Daarvoor moest ik Nederlands leren en dan mocht ik na drie jaar een Nederlands paspoort vragen. Dat heb ik gedaan en zo werd ik binnen vier jaar Nederlander.” Hij vond een baan bij het COA en kan het land inmiddels wel waarderen. “Iedereen doet hier zelfstandig z’n eigen ding en zorgt voor zichzelf. In onze cultuur vragen mensen erg makkelijk hulp, bijvoorbeeld voor geld. In Nederland gebeurt dat minder; hier wachten mensen tot ze geld hebben en kopen het dan.”
Lekker eten
Rotterdam is volgens hem wel de beste stad. “Ik vind het leuk om verschillende mensen en culturen te zien. En ik vind het handig dat ik hier zo Surinaams en Afrikaans eten kan halen. Want ik kan niet wennen aan het Nederlandse eten. Je groeit toch op met een bepaald soort eten. Ik ben opgegroeid met eten uit Guyana, dat is bijna hetzelfde als Surinaams eten.”
Terug naar Guyana
Toch wil Tyron nog steeds terug naar Guyana. “Het is niet altijd prettig om ineens in een ander land te wonen. Volgens mij went niemand die migreert boven de dertig écht aan een nieuw land.” Hij schaart zich daar zelf dus ook onder. Toch blijft hij nu nog even. “Ik heb inmiddels twee jonge kinderen hier. Zij hebben papa nodig. Dat is de enige reden dat ik blijf. Anders was ik allang weg geweest. Als zij groter zijn, kan ik terug.”