“Ik kwam hier midden in corona, zonder vrienden, zonder werk en in een buurt waar ik me niet thuis voelde.” vertelt Thea. Ze verhuisde in augustus 2020 vanuit München naar Rotterdam. De IJslandse danseres had net haar studie afgerond en besloot samen te gaan wonen met haar partner, die een baan in Rotterdam had gevonden. Maar in een stad vol gesloten cafés, lege dansstudio’s en een avondklok om negen uur ’s avonds voelde ze zich geïsoleerd. “Het was een zware start,” vertelt ze.
Een leven in meerdere landen
Thea heeft een uitgebreid levensverhaal: Ze werd geboren in Bologna, Italië, waar haar ouders twintig jaar woonden. Op 9-jarige leeftijd verhuisde het gezin naar IJsland. Later studeerde ze drie jaar in München, voordat de liefde haar naar Nederland bracht. “Ik voel me overwegend IJslands, maar er zit ook iets Italiaans in mij. Toch heb ik in totaal meer jaren buiten IJsland gewoond dan erin.”
De ontdekking van het Oude Noorden
Rotterdam leerde ze pas waarderen toen ze verhuisde van de buurt Feijenoord naar het Oude Noorden. Daar ontdekte ze de charme van de stad: fietsen langs knusse cafés, buren die buiten koffie drinken en de gezelligheid van de Noordpleinmarkt. “We hebben nu buren van onze leeftijd met dezelfde interesses. Dat maakt zo’n verschil.”
Diversiteit als verrijking
De diversiteit van Rotterdam is voor haar een verademing. “In München was het heel wit en conservatief. In Rotterdam ben ik soms de enige witte persoon in mijn danslessen die ik volg. Ik woon naast een straat vol halalwinkels en islamitische boekhandels – dat was nieuw voor mij, en ik vind het prachtig om daar deel van uit te maken.”
Heimwee naar ruige natuur
Toch mist ze de ruige natuur van IJsland: de oceaan voor de deur van haar ouderlijk huis, de leegte van uitgestrekte landschappen. “Hier zie je onderweg altijd mensen wonen, daar kan je uren rijden zonder iemand tegen te komen.”
IJslandse gewoontes in Nederland
Haar IJslandse gewoontes neemt ze gewoon mee: koken met lamsvlees, traditionele gebakjes bakken en IJslandse romans lezen. Maar ook iets typisch Nederlands heeft ze omarmd: de fiets. “Dat was een keerpunt. Je voelt je meteen vrijer en meer verbonden met de stad.”