170+ Rotterdammers
Fatimas verhaal (English below)
“Na drie maanden in Nederland wilde ik al terug naar Guinee-Bissau,” zegt Fatima. Haar oom bracht haar hier in 1984 toen ze achttien jaar was. “Hij kwam hier geloof ik heen om auto’s te verkopen ofzo. Hij was hier getrouwd met een Nederlandse en woonde hier al acht tot negen jaar. Zij zeiden dat het beter zou zijn dat ik hier ook zou komen.”
Zelf wilde ze niet weg uit het West-Afrikaanse Guinee-Bissau. “De situatie daar was toen niet zo erg als nu. We hadden een normaal leven. We waren niet rijk, maar ook niet arm.” Toch voegde ze zich bij haar oom in Spangen. “Ik kwam aan in oktober dus het was hartstikke koud. Ook was de rest van mijn familie in Guinee-Bissau, dus ik voelde me echt eenzaam. Maar mijn oom zei dat ik met de tijd wel zou wennen.” Haar oom bracht haar ook nog naar België, waar ook familie woonde. “We zijn daar twee jaar gebleven. Dat liet me inzien dat het hier toch leuker is. Ook maakte ik wat vrienden. Door contacten met anderen ga je je toch meer thuis voelen. Dus toen wilde ik wel blijven.” Na het lang uitstellen, leerde ze toch Nederlands. Ze trouwde met een Nederlandse dokter en vond werk bij een school in Overschie, in de kantine.
In Nederland voor de zorg
Toch dacht ze altijd dat ze terug zou gaan naar haar thuisland. “Ik heb hier nooit oud willen worden. Maarja. Mijn zoon, nu 20 jaar, is autistisch. In Guinee-Bissau zijn de condities voor hem niet zo goed als hier. En ik wil hem niet zomaar achterlaten.” Ook weet ze niet of ze zich nog wel zou thuis en welkom zou voelen in haar thuisland. “Nu is mijn hele familie hier. Alleen mijn zus is nog teruggegaan. Europa is niets voor haar. En mijn moeder was daar ook, maar die is nu overleden. Dus als ik in Guinee-Bissau zou zijn, zou ik alleen mijn zus kennen, verder niemand. En de mensen daar zouden zien dat je niet meer van daar bent. Dus dan zou ik me ook eenzaam voelen.” Ze herkent dit dilemma ook bij andere migranten. “Ik heb Kaapverdiaanse buren die terug zijn gegaan maar ze zijn nu weer terug in Nederland want zij voelen zich hier ook weer eenzaam.”
Veilig en thuis in de diversiteit
Nu blijft ze in Rotterdam, in haar wijk in Mathenesse, waar ze al 30 jaar woont. Daar voelt ze zich goed. “Ik heb hier nog nooit problemen gehad. Ik voel me veilig en thuis. De buren zijn ook lieve mensen. Ze zijn bijna allemaal buitenlands: Marokkaans, Turks, Afrikaans, we gaan allemaal goed met elkaar om.” Fatima vindt het goed om zoveel nationaliteiten in de wijk en zelfs de stad te hebben. “Iedereen heeft het recht om iets goeds voor zichzelf op te bouwen. En iedereen heeft haar of zijn eigen reden om hier te blijven. Want als je het niet leuk vindt, ga je naar een ander land. Dat heb ik ook gedaan.”
Fatimas story
“After just three months in the Netherlands, I wanted to go back to Guinea-Bissau,” says Fatima. Her uncle brought her here in 1984 when she was 18 years old. “He came here to sell cars or something. He was married to a Dutch person here and had been living here for eight to nine years. They said it would be better if I came here too.”
She herself did not want to leave West African Guinea-Bissau. “The situation there then was not as bad as it is now. We had a normal life. We were not rich, but not poor either.” Still, she joined her uncle in Spangen. “I arrived in October so it was extremely cold. Also, the rest of my family was in Guinea-Bissau, so I felt really lonely. But my uncle said I would get used to it with time.” Her uncle also took her to Belgium, where she also knew family. “We stayed there for two years. That made me realise that it’s nicer here after all. I also made some friends. Contacts with others make you feel more at home anyway. So then I did want to stay.” After putting it off for a long time, she learnt Dutch after all. She married a Dutch doctor and found work at a school in Overschie, in the canteen.
In the Netherlands for healthcare
Still, she always thought she would go back to her homeland. “I never wanted to grow old here. Butja. My son, now 20, is autistic. In Guinea-Bissau, conditions for him are not as good as here. And I don’t want to just leave him behind.” She also does not know if she would still feel at home and welcome in her homeland. “Now my whole family is here. Only my sister has gone back. Europe is nothing to her. And my mother was there too, but she has passed away now. So if I were in Guinea-Bissau, I would only know my sister, nobody else. And people there would see that you are no longer from there. So then I would also feel lonely.” She also recognises this dilemma among other migrants. “I have Cape Verdean neighbours who went back but they are now back in the Netherlands because they also feel lonely here again.”
Safe and at home in diversity
Now she knows that she will stay in Rotterdam, in her neighbourhood in Mathenesse, where she has lived for 30 years. There she feels comfortable. “I have never had any problems here. I feel safe and at home. The neighbours are lovely people too. Almost all of them are foreign: Moroccan, Turkish, African, we all get along well.” Fatima thinks it is good to have so many nationalities in the neighbourhood and even the city. “Everyone has the right to build something good for themselves. And everyone has her or his own reason for staying here. Because if you don’t like it, you go to another country. I did that too.”
Ga naar de verhalen achter... / go to the stories behind...
Dutch 
English